Do Kamissy

no dokąd no dokąd no dokąd tak gnasz?

we własnym odbiciu wciąż widzisz tę twarz

wciąż boisz się zamknąć wciąż boisz otworzyć

oczy i usta by widzieć by krzyczeć w zapadłych

wspomnieniach w mrokach zagajników pachnących

słodyczą szukasz zapomnienia a to ukojenia tych

nieznanych nienazwanych wylękłych zajęcy nad miedzą?

co oni wiedzą co oni słyszą gdzie oni są? uciekli złapani

szamocą się w sieci twojego uśmiechu, wilgoci spojrzenia

nie chcą wiedzieć poznać zrozumieć otaczający cię świat

nie widzą twoich soczystych traw promienie słońca nie

przebijają ich sklepień nie zazielenią się pożółkłe paprocie?

czy pochylić się mam czy podnieść wysoko głowę

aby widzieć te maleńkie stworzonka uciekające w popłochu

przede mną czy przerazić się górnolotnych olbrzymów

spojrzawszy w ich nieodgadnione twarze co ma mnie przed

lękiem uchronić ja sam czy moich towarzyszy słowa gdzie

schronić się przed nieprzewidywalnym podzieję się w jaskini

przy wesołym ogniu domowego ogniska a może w chłodzie

spokoju biblioteki w śmiechu klubu tańca znajdę odpowiedź

w kontaktach towarzyskich czego ja szukam samotności

ucieczki przed nią czasu zabicia taka pustka i dzika żądza

rozdania moich bogactw wielkich możliwości i pomysłów

chyba ruszę w drogę, po prostu pójdę

Adam

(dziś)