Drga powieka

Twoja powieka drga pocierasz ja dłonią

jesteś matką i pragniesz mieć dzieci

doszukujesz się więc wroga w przyjacielu

bo potrzebujesz bronić swojego stada przed

wilkiem, który obarczony jarzmem twojej

nienawiści kąsa dotkliwie,

jak bezradne są jego ostre zęby wobec tej

wielkiej niewiadomej, tak ulotnej, niezabawnej

wcale.

Z czego się więc śmiejesz starcze?

Gdzie złożysz swoją skroń kiedy już mnie zabraknie?

 

Kiedy zaklinałaś chwilę aby piękną była

czy pamiętałaś o morzu łez matczynych, próżnych w

ich zachłannej, niechlujnej miłości własnej

własnych dzieci ciągle żywych w niej i w jej

wspomnieniach?

Wiesz gdzie ich szukać, dobrze wiesz.

Masz ciało, masz serce masz ciekawe koncepty.

 

Wiesz dobrze, wiesz, że jak kopniesz to zawarczy

jak ugryziesz to odpowie ze złością ale nie wiesz

co będzie jak będziesz głaskać

tak samo jest piękna zaciśnięta w pieść i piękne są

kiedy ciskasz przekleństwa twoje usta

ale piękniejsze kiedy śpiew niosą i pieszczotę

za pięknem warto podążać,

 i śnieg i deszcz i słońce i księżyc i oni wszyscy, którzy są.